و این سینمای ایران ...
و این سینمای ایران ...
اهمیت رسانه بر کسی پوشیده نیست. از طرفی سینما به دلیل ارتباط دیداری و شنیداری با مخاطب و به دلیل جذابیت هایش ، همواره دغدغه اهل رسانه بوده و هست. سینما با مخاطب تعریف می شود ، عده ای رو به روی پرده سالن برای نظاره فیلم. تصور کنید سینما بدون مخاطب چه معنایی دارد؟ هیچ! وقتی کسی نباشد که فیلمی را ببیند و یا کسی مخاطب باشد ، اما به دلیل ضعف های فیلم نتواند با آن ارتباط برقرار کند ، به مانند این است که به کل سینمایی وجود ندارد. مخاطب برای دیدن فیلم باید هزینه کند ، هزینه ای جبران نشدنی به نام وقت. آیا انتظار زیادی از سازندگان فیلم است که از مخاطبان در مقابل وقتی که برای دیدن یک فیلم صرف میکنند ، با اثری هنری و قابل تأمل به معنای درستش همراه شویم ؟ شاید بهتر باشد این ساعت ها را در کنار تعداد مخاطبان ناراضی قرار دهیم تا ببینیم چه ساعت هایی که می توانست خیلی کارهای دیگر انجام شود ، ولی چون مخاطب ما سینما را انتخاب کرده ، محکوم است به بطلان وقت و هزینه ای مادی که البته برای به دست آوردن آن ، هم زحمت کشیده و هم وقت صرف کرده.
سینما مجالی است برای تجربه . مخاطب با داستانی همراه می شود که شاید در طول زندگی اصلاً آن را تجربه نکرده و در ادامه هم تجربه نکند ، امّا فیلم خوب می تواند اثرات تجربه واقعی آن عمل را در مخاطب ایجاد کند ، گویی در ماجرای مشابهی حضور داشته است. پس می توان از این ویژگی طوری استفاده کرد که مخاطب فهیم ما با دیدن هر فیلم حداقل یک قدم در افکارش ترقی حاصل شود . امّا اینکه سینمای ایران به چه سمتی در حال حرکت است جای صحبت فراوان دارد .
جایگاه مخاطب که اصلی ترین رکن سینماست در سینمای ایران بسیار سخیف انگاشته شده ، طوری که در بعضی مواقع مخاطب ما احساس می کند که فیلمساز به وی توهین های اهانت آمیزی می کند . اینکه فقط به این خاطر که می خواهیم کشور ما دارای صنعت سینما باشد ، نمی تواند دلیل خوبی برای ساخت فیلم باشد . پس به نظر می رسد قبل از اینکه بخواهیم در مورد کیفیت فیلم های تولید ایران به بحث بنشینیم ، باید درباره اصول اولیه سینما به نتیجه برسیم.
محمّد جواد اکبری
